Israël en de situatie in de Gazastrook zijn regelmatig in het nieuws. Vrede in het Midden-Oosten lijkt verder weg dan ooit. Tegelijkertijd staat de Bijbel vol met beloften over een vredige toekomst voor het Joodse volk in een land dat God hen geven zal. Hoe ga je hier nu als christen mee om? 

Wijsheid nodig

Het is te gemakkelijk om in één van beide partijen in het Midden-Oosten-conflict als degene die het conflict veroorzaakt of in stand houdt. In beide kampen zijn “duiven”en “haviken”. En het is ook niet reëel om te denken, dat wij hier – op veilige afstand – de oplossing voor de problemen daar kunnen bedenken.

De Bijbel geeft ons wel een paar belangrijke handvatten. Allereerst een diepzinnig advies: Vraag om vrede voor Jeruzalem. Dat lijkt me voor christenen een goed startpunt: praat met God over de problemen die Gods volk met haar buren heeft.
Ik noem dit een diepzinnig advies, omdat je door te bidden om vrede, ten diepste ook zegt, dat je eigen oplossingen ontoereikend zijn, dat er menselijkerwijs gesproken geen oplossing is. Dat je hoopt op een ingrijpen van hogerhand. Maar misschien is het nog wel meer een vraag om wijsheid. Wijsheid om nieuwe wegen te ontdekken, om voor Joden en Palestijnen nieuwe vergezichten te schilderen en hen moed te geven. De moed om het haast onmogelijke te doen: vijanden de hand te reiken.
De kans is groot, dat dit pas tot stand komt als er door één of beide partijen van hogerhand gegeven bronnen van wijsheid aangeboord worden. Maar het hoeft ons er niet van te weerhouden te werken aan een verandering van houding ten opzichte van elkaar.


“Praat met God over de problemen die Gods volk met haar buren heeft”


Vredestichters
Als christen zou ik ook willen beginnen met luisteren naar Jezus: Zalig zijn de vredestichters. In het verlengde daarvan zegt de Paulus, dat wij zelfs een bediening van verzoening hebben. In de context gaat het primair over mensen die met God verzoend moeten worden, maar het sluit het streven naar verzoening tussen vijanden zeker niet uit.

Om vrede te kunnen stichten, is het belangrijk om beide partijen te horen. Een beetje zoals het gegaan is in Zuid-Afrika waar de Waarheid- en Verzoeningscommissie iedereen de gelegenheid gaf te vertellen wat de ander(en) hem/haar had(den) aangedaan. De wederzijdse erkenning van het aangedane onrecht kan het startpunt zijn van de verdere zoektocht naar een manier om naast elkaar te leven en met elkaar om te gaan, al zal er tijd nodig zijn om wederzijds vertrouwen te doen groeien.

Het voordeel van zo’n gesprek is, dat het plaatje klein wordt. Het gaat dan om mensen en niet om het grote politieke idee (standpunt) of de religieuze opvattingen. Die grote zaken kunnen moeilijk tot elkaar komen. Ze zijn als molenstenen die langs elkaar schuren, waartussen mensen vermorzeld worden. Zeker als ‘haviken’ het voor het zeggen hebben, fanatici die hun visie met geweld aan anderen opdringen.

Niet gemakkelijk, maar ook niet onmogelijk

Als mensen gewoon als mensen met elkaar praten zonder het gewicht van een molensteen om hun nek, kunnen ze wegen vinden om elkaar ruimte te geven. Dan zal men wegen zoeken om met verschillende opvattingen naast elkaar te leven. En gelukkig zijn er in Israël en in de Palestijnse gebieden zulke initiatieven, waarbij Joden, moslims en christenen betrokken zijn.

Ze bevinden zich zeker niet in een gemakkelijk proces, maar het is ook niet onmogelijk om elkaar als mens te ontmoeten. Als christenen willen we graag zulke vredestichters zijn. Dergelijke initiatieven om met elkaar in gesprek te zijn, om te weigeren de ander als vijand te zien, zullen we dan toch van harte ondersteunen en erin participeren?

Vraag om vrede voor Jeruzalem
Getagd op:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.