Ik ben altijd alleen. Ik bedoel dan niet dat ik geen vrienden heb of zo. Er zijn echt wel mensen om me heen. Maar ik heb nooit een echte band met iemand die ik vertrouw, met wie ik mijn diepste gedachten en gevoelens kan delen. Wat kan ik er aan doen?
Wat goed dat je dit probleem niet verbergt, maar hier die vraag stelt. Want dat kan een eerste stap zijn om je probleem te begrijpen. Dat is nodig om te kunnen werken aan een oplossing.
Eenzaamheid begrijpen
Eenzaamheid is het gevoel dat je midden in het leven staat en toch helemaal op jezelf bent aangewezen. Midden in het leven: je doet overal aan mee. Stil en bescheiden misschien, of juist vrolijk en spontaan. Maar al je contacten blijven steken bij de buitenkant. In stilte schreeuw je om iemand die daar doorheen breekt en met wie je kunt delen wat je werkelijk bezighoudt.
Van jongs af aan
Met eenzaamheid worden we al heel jong geconfronteerd. Een zuigeling bijvoorbeeld leeft in een wereld van vaste patronen: eten, slapen, gekoesterd worden, verzorgd worden. Dat veilige patroon wordt weleens verstoord, als de vertrouwde aanwezigheid van verzorger ontbreekt. Als het goed is, is dat tijdelijk. Op die momenten leer je omgaan met eenzaamheid. Dat is net zo natuurlijk als het leren omgaan met pijn. Beslist niet iedereen ervaart dit als traumatisch: veel mensen leren zo spelenderwijs omgaan met eenzaamheid.
Verkeerde basis
Maar als één of meer elementen uit het vaste patroon ontbreken of verdwijnen, wordt de basis gelegd voor een hardnekkig gevoel van eenzaamheid. Eenzaamheid wordt dan bijna automatisch gekoppeld aan een kinderlijk gevoel van machteloosheid en wanhoop. Opvallend veel mensen die zeggen ‘altijd eenzaam te zijn geweest’ vertellen dat ze heel jong iets hebben meegemaakt waardoor ze het gevoel hadden niet geliefd te zijn, alleen gelaten te zijn, te veel of niet goed genoeg te zijn.
Niet de bedoeling
De mens is niet gemaakt om alleen te zijn. Daarover kun je lezen in de Bijbel, in Genesis 2:18-23. God heeft de mensen zo gemaakt, dat ze in relaties tot hun volle recht komen. Bij relaties moet je denken aan het contact tussen mensen onderling en tussen mensen en God. Het verlangen naar open relaties zit dus heel diep; het hoort bij ons als het leven zelf. Kennen en gekend worden, dat is ons diepste verlangen. Geen wonder dus dat je je eenzaam voelt als je relaties aan de oppervlakte blijven.
Maar als het niet Gods bedoeling was, mag je hem ook betrekken in jouw zoektocht naar verandering ….
Over 2 weken een vervolgartikel