In een aantal artikelen denken we na over de gemeente. Niet om de kerk te verbeteren, maar om de rijkdom van de gemeente van Jezus te ontdekken, on de hoop dat het ook onder ons gestalte krijgt.
De gemeente is een bron van vreugde voor Jezus – we zijn zijn trots, we zijn door Hem geliefd. Maar wie zie ik, als ik naar m’n medegelovigen kijk? Wie zien zij, als ze naar mij kijken?
Vertekend beeld
Denk nu eens gewoon aan een willekeurige medechristen. Gewoon iemand uit de kerk. En nu niet direct aan je vrienden in de kerk denken. Ga de rijen maar eens langs. Sommigen vind je sympathiek, anderen wat minder. Sommigen vind je een beetje bijzonder, misschien zelfs wel onaantrekkelijk of eigenaardig. Met de één maak je makkelijk een praatje, maar een ander loop je gewoon voorbij. Misschien nog net met een vriendelijk knikje.
Ik vraag me wel eens af hoe het kwam, dat Jezus voor iedereen aandacht had, zonder onderscheid. Zou het misschien zijn, omdat hij verder keek dan wij? Verder in het verleden en verder in de toekomst? Hij kende het verhaal van de mensen. Wie ze waren, wat ze meegemaakt hadden. Want die factoren bepalen mede, hoe mensen zo geworden zijn. Denk maar eens aan die Samaritaanse vrouw in Sichar (Johannes 4). Meerdere mannen gehad en uiteindelijk ongehuwd samenwonend. Was ze zo vaak gescheiden? Of meerdere malen weduwe geworden? In beide gevallen reden om omzichtig met haar om te gaan. Maar voor Jezus geen reden om haar te negeren. Jezus wist ook, wat er van de mensen kon worden. Een afperser als Zacheüs kon een vrijgevige weldoener worden (Lucas 19). En dat was nog maar op de korte termijn. Ook op de langere termijn zag Jezus wat er worden zou van degenen die zich aan hem toevertrouwden: eens zullen ze aan Hem gelijk zijn (1 Johannes 1:1,2).
Wat wij nu van elkaar waarnemen, is altijd een vertekend beeld. Een kunstwerk dat nog niet klaar is. Mensen met eigenaardigheden die we niet begrijpen; gedachten die we niet kunnen volgen; een roep om aandacht die we niet kunnen honoreren; theologische ideeën die in onze ogen totaal niet kloppen. En niet te vergeten: je ziet dat in anderen, maar zij zien dat dus ook in jou…..
Kom, zoals je bent
Het geheim van Jezus was, dat iedereen bij hem mocht komen zonder beoordeeld te worden. Wij zeggen nog: we mogen niet (ver)oordelen, maar beoordelen mag wel. Maar dat was niet de houding van Jezus. Die zag mensen die zijn hulp nodig hadden en ze mochten komen. Op de een of andere manier maakte hij hen los van hun verleden, zodat het niet meer zo zwaar op hen drukte. Hij verlangde ook niet dat ze voortaan volmaakt zouden zijn. Hij gaf hun geen doel om naar toe te werken in hun leven hij vertelde ze nauwelijks, wat hij van hen verwachtte. Maar er gebeurde wat. De Samaritaanse werd een evangeliste, Zacheüs werd een weldoener. In woorden en daden zag je iets terug van Jezus’ liefde.
Het begin van die verandering lag bij Jezus, die hen volkomen aanvaardde. Met wie ze hun last durfden delen. Voor wie het niet uitmaakte wie ze waren of wat ze allemaal (fout) gedaan hadden. Die hun geen verwijt maakte, maar het verleden uitwiste. Vervolgens legde hij hun geen last op, in de zin van: “Voortaan moet je dit doen en dat mag je niet doen”. Want hij had hun een andere wet gegeven, niet als een gebod maar als een begerenswaardig voorbeeld. Ze zagen die wet in werking als ze naar hem keken: de wet van de liefde; en ze trachtten daarnaar te handelden.
Welke invloed hebben wij op elkaar?
Dat we in de gemeente invloed op elkaar hebben, is wel duidelijk. De vraag is alleen welke invloed dat is en hoe dat werkt?
Bij Jezus was het duidelijk. De invloed die hij uitoefende maakte niet, dat de mensen deden wat hij wilde. Hij eiste niet zoveel van hen – zie de voorbeelden hierboven. Hij kwam zelf goed nieuws brengen, zijn hart stond voor anderen open en hij deelde graag uit. Van de weeromstuit gingen de mensen die door hem geraakt waren dat ook doen! Zou dat bij ons ook zo werken?
Nou moet je het niet omdraaien, zo van: als mensen lastig tegen mij doen, ben ik waarschijnlijk lastig. Dan hou je op het enige te doen, wat van je gevraagd wordt, namelijk: naar Jezus kijken …. Maar als je eraan wilt meewerken, dat mensen vriendelijk, begripvol, geduldig, naar de ander luisterend, behulpzaam of gul worden, bereik je dat eigenlijk alleen door naar Jezus te kijken – en zelf zo te worden.
Door de ogen van Jezus
Hoe dat dan werkt? Bedenk wie Jezus ziet als hij naar jou kijkt. In een vorig artikel zagen we dat hij jou ziet als een vriend, een broer of zus, een geliefde. Wat zou het voor de (Ichthus)gemeente betekenen als wij onze ogen eens zouden laten behandelen door Jezus?
We zouden in elkaar alleen vrienden, broers en zussen, geliefden zien! Die kunnen ook wel eens onenigheid hebben, maar die kunnen ook wel wat van elkaar verdragen. Die kunnen ook moeilijke dingen tegen elkaar zeggen, omdat de relatie duidelijk gedefinieerd is: we horen bij elkaar, we gaan er samen voor, ook als we over sommige dingetjes verschillend denken.
Weet je wat er dan gebeurt? Dan ontdek je na verloop van tijd, dat je ongemerkt over een aantal zaken wat anders bent gaan denken. Dat je dingen die je eerst zo belangrijk vond, veel minder belangrijk vindt. Dat je daar genuanceerder over kunt denken. Je ontdekt ook dat de mensen om je heen onvermoede capaciteiten hebben, die je niet eerder gezien en misschien ook wel nooit verwacht had. Je wordt vrij! Vrij van je eigen beperkingen, vrij van de lasten die je jezelf had opgelegd. Je hoeft niet altijd gelijk te hebben of je zin te krijgen. Je kunt immens genieten van dat bonte gezelschap dat “gemeente” heet. Je kunt van ze genieten omdat je de veelkleurigheid van Gods wijsheid weerspiegeld ziet in mensen van wie Jezus zegt: mijn vriend, mijn broeder, mijn zuster, mijn geliefde. En jij zegt: Maar ze zijn ook mijn vrienden, mijn broers, mijn zussen, mijn geliefden!
Heb je trouwens gemerkt dat het onderwerp in dit stukje opeens veranderd is? De vraagstelling was: hoe kan ik invloed uitoefenen op anderen? Die vraag was gaandeweg veel minder belangrijk. We keken even naar Jezus, vergaten de ander en veranderden zelf…!
Foto: Silvio Zimmermann op Pixabay