Overeenkomsten en verschillen
1. Openbaring van de Allerhoogste
Als we de Bijbel en de Koran vergelijken, ontdekken we een aantal overeenkomsten:
- Voor moslims is de Koran een boek dat de grootheid en goedheid van Allah beschrijft. Allah toont zijn wil in dat boek, dat als een richtlijn voor zowel het individu als de samenleving beschouwd wordt.
- Christenen zeggen hetzelfde van de Bijbel. Daarin wordt Gods majesteit bezongen, zijn goedheid geprezen en zijn wil (wet) bekend gemaakt.
Maar er zijn ook duidelijke verschillen – zowel wat betreft de manier van tot stand komen als wat betreft de inhoud.
2. De wijze van ontstaan
De Koran en de Bijbel hebben een totaal verschillende ontstaansgeschiedenis.
Het origineel in de hemel
Moslims geloven dat de Koran niet ontstaan is, maar van eeuwigheid af in de hemel bestaan heeft. De inhoud van dit boek in de hemel is door de engel Gabriël (Djibril) aan Mohammed gegeven. Mohammed heeft, terwijl zijn ziel opgetrokken was tot in de hemel, de woorden gehoord (of gelezen). Gabriël zou hem later geholpen hebben om zich de woorden beetje bij beetje te herinneren en ze (mondeling of schriftelijk) onveranderd aan zijn volgelingen door te geven.
Het boek dat zo ontstaan is, wordt daarom beschouwd als een zuivere replica van de Koran die in de hemel bewaard wordt.
In het licht van wat eerder geschreven is over de verschillende tekstvarianten, rest de vraag: welke van deze is nu de zuivere replica?
Door inspiratie ontstaan op aarde
Hoewel christenen geloven dat de woorden van de Bijbel van God afkomstig zijn, is de Bijbel toch op een heel andere wijze dan de Koran ontstaan.
Allereerst heeft God de Bijbel niet aan één persoon geopenbaard, maar aan ongeveer 40 personen in een tijdsbestek van ongeveer 1500 jaar. Dikwijls werden de woorden van de profeten begeleid door tekenen en wonderen ter bevestiging van hun woorden.
Daarnaast staan er in de Bijbel vele profetieën waarin toekomstige gebeurtenissen voorzegd worden. Sommige daarvan hadden betrekking op gebeurtenissen in de verre toekomst, maar ze vermelden wel allerlei details. Verreweg de meesten daarvan zijn in vervulling gegaan. De profetieën die nog niet vervuld zijn hebben betrekking op de terugkeer van Jezus Christus en de komst van Gods koninkrijk. Deze vervulde profetieën zijn duidelijke aanwijzingen van de goddelijke oorsprong van de Bijbel, omdat het mensen nu eenmaal niet is gegeven om honderden jaren in de toekomst te kunnen kijken en zo gedetaileerd als de Bijbel de toekomstige gebeurtenissen te beschrijven.
Maar ook zijn de woorden niet aan de profeten gedicteerd, want dan was de hele Bijbel in een uniforme stijl geschreven. Maar in hun werk is duidelijk de persoonlijkheid en stijl van de verschillende profeten te herkennen.
3. De houding ten opzichte van God
Hoewel zowel de islam als het christendom gelooft in de God van Abraham en Mozes, is er een groot verschil in de manier waarop de Bijbel en de Koran over God spreken.
Een liefdevolle Vader
De Bijbel vertelt ons, dat we God mogen kennen en liefhebben in een heel persoonlijke relatie. Christenen spreken God aan als “Abba, Vader” Abba, Vader. Dat kunnen en mogen wij doen op grond van het volbrachte werk van Jezus op het kruis, zijn opstanding uit de dood en de uitstorting van de Heilige Geest van God.
Zij die geloven, zijn geroepen om “gemeenschap met God” te hebben, met Hem verbonden te zijn en op een persoonlijk, vriendschappelijk en vertrouwelijk met Hem om te gaan.
Een verheven Koning
Voor moslims is het godslasterlijk om op een bovenstaande manier over Allah te spreken. Volgens de leer van de Islam is het niet mogelijk Allah op een persoonlijke manier te leren kennen. Hij is te hoog verheven om benaderd te worden door stervelingen. Hij is de Koning die heerst en van zijn onderdanen onvoorwaardelijke gehoorzaamheid eist, zonder persoonlijk bij elk van zijn onderdanen betrokken te zijn.
Allah kan met vele namen worden aangeroepen (Soera 17:110). Maar bij de (99 schone namen, elk een karaktereigenschap van Allah beschrijvend, waarmee de moslim Allah kan aanduiden, ontbreekt de naam Vader.
4. De weg der verlossing
Wie de Bijbel en de Koran (en de daar uit voortkomende theologie) bestudeert, ontdekt dat in beide de verlossing van zonde duidelijk aanwezig is, maar dat de leer der verlossing totaal verschillend is.
Onderwerping aan Gods wil
In de Islam is de weg tot verlossing van zonde beschreven als het doen van Gods wil. Het is ook de betekenis van het woord islam: onderwerping, juk. De wil van God komt tot uitdrukking in de Koran en in de Sharia – de islamitische wetgeving (het woord Sharia betekent letterlijk: “de weg”).
Zo probeert de moslim in vrede te leven met God en mensen. Maar hij weet nooit of het voldoende is om op de Oordeelsdag vrijspraak te ontvangen. Hij kan dat slechts hopen.
Bevrijd van de slavernij
Volgens het bijbelse getuigenis is Jezus de enige weg tot God. Daarom werden de christenen in het begin ook wel aangeduid als mensen van de weg.
Jezus, die van eeuwigheid af bestaat en aan ons wordt voorgesteld als God, de Zoon, is de weg tot God geworden, door zijn vervulling van de wet. Hij was zonder zonde en leefde volmaakt in overeenstemming met Gods wil. Maar omdat Hij zonder zonde was, kon Hij als zondeloze plaatsvervanger aan het kruis de straf voor onze zonden dragen. Wie in Hem gelooft heeft eeuwig leven en is zeker van zijn redding.
Die zekerheid wordt niet verkregen op grond van ons leven naar Gods wil, maar uitsluitend en alleen op grond van het volmaakte leven en werk van Jezus Christus.
Gods wet is niet veranderd – Hij wil nog steeds, dat ons leven in overeenstemming met zijn gedachten is. Maar het werkt nu andersom: als je als christen leeft in gemeenschap met de Heer Jezus en met de Vader, zal Hij je leiden door zijn Geest. Zo leer je om door Gods kracht Gods wil te volbrengen.
Christenen zijn navolgers van Jezus, geroepen om liefhebbend, dienend, gevend en nederig te leven. Niet om daardoor de hemel te verdienen, maar juist omdat ze hemelburgers zijn en op aarde tekenen willen zijn van het hemelse Koninkrijk waarvan ze door genade burgers geworden zijn.